Dit artikel is afkomstig uit de Stentor. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de kranten en tijdschriften op NU.nl. Daar lees je hier meer over.

Aan de Arnhemseweg in Beekbergen, waar tot vorig jaar de villa stond, is nu weinig meer te zien. Een brand legde het pand volledig in de as. Alleen een bijgebouw is nog zichtbaar en her en der verspreid op het terrein vind je nog resten die wijzen op de villa en haar activiteiten: een kapotte haarborstel, glasscherven en kleine stukjes tegel uit een badkamer.

Vaak reed ze langs de in de bossen verscholen villa. “Gefascineerd was ik door de vraag wat zich achter deze hoge haag afspeelde, die het bordeel bijna volledig aan het gezicht onttrok. Wie zijn de vrouwen die daar hun diensten aanbieden? En wie zijn de mannen die deze dames van plezier bezoeken? Wat zijn hun beweegredenen? Mijn wens was om deze wereld vast te kunnen leggen met mijn camera”, zegt Imca Schoots.

Toen ze een advertentie zag waarin de club op zoek was naar een gastvrouw, zag ze haar kans. Ze werd aangenomen en was verrast door wat ze aantrof. “Ik vond het doodeng om op gesprek te gaan en dacht: kom ik hier wel levend uit?”

Twee maanden dacht Schoots erover na of ze dit werk echt wilde doen. “Wat gaat mijn omgeving ervan vinden? Ook ik was bang voor het taboe en de oordelen. Uiteindelijk besloot ik er met naaste familie over te praten en onder een andere naam aan de slag te gaan. Zo werkte ik meestal drie avonden achter de bar, ontving ik de gasten en zorgde ik voor de meiden.”

Een bubbel waarin iedereen zijn of haar eigen rol speelt, op zoek is en elkaar vindt in een beleving die weer eindig is. Zo kan de Apeldoornse haar indrukken het beste beschrijven.

Pas toen een van de beheerders haar vroeg portretfoto’s van de werkende meiden te maken, begon het balletje voor haar project te rollen. “De meiden raakten gewend aan het feit dat ik mijn camera bij me had. Na twee jaar heb ik gevraagd of ik een fotoserie in de villa mocht maken en dat was goed. Iedereen was ervan op de hoogte.”

Met een kleine onopvallende camera legde ze de wereld binnen de villa vast, maar wel op een discrete manier. Expliciete foto’s maakte ze niet. “Discretie heeft de hoogste waarde en dat wilde ik zeker respecteren. Daarom heb ik geen mensen herkenbaar in beeld gebracht. Mijn stijl is om suggestieve beelden te maken, zodat mensen hun eigen verhaal erbij kunnen verzinnen.”

Of ze ook bekenden is tegengekomen, zegt ze niet. Wel geeft ze aan dat alle lagen van de samenleving er te vinden waren. “Van steenrijk tot straatarm en uit alle beroepsgroepen. Er zijn zoveel oordelen over sekswerkers en gasten die een club bezoeken. Ik heb ontdekt dat het maar gewoon mensen zijn.”

Dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn was, erkent Schoots ook. “Maar ik heb met de meiden die er werkten veel lol gehad. Geen triestigheid, maar vooral veel plezier. Er was geen sprake van gedwongen prostitutie of drugsgebruik. En ja, ik heb ook schrijnende dingen gezien, maar altijd heb ik afstand bewaard. Het kan namelijk een wereld zijn waarin je jezelf kunt verliezen.”

Om het grote publiek toch te laten zien wat zich afspeelde in de club, toont Schoots haar werk volgende maand in een tentoonstelling bij CODA Museum en publiceert ze haar foto’s in het boek On Scene.

Het is een ‘belevingsdocument’, zo omschrijft de stadsfotograaf het zelf. “Je moet ook echt gluren om iets te kunnen zien. Ook krijgt het een mooie zachte luxueuze omslag, die aanvoelt als fluweel.”

De drukkosten zijn hoog en om die reden is ze online een inzamelactie gestart. Het benodigde bedrag is bijna rond. Schoots wil het boek af hebben zodra de tentoonstelling in CODA begint op 6 oktober.